Afscheid thuis

Al vrij snel nadat we kennis gemaakt hebben komt de wens naar voren: “Wij willen niet in een aula of een zaaltje naar verhalen luisteren.” “Dat hoeft ook niet hoor, wat wil u wel? Heeft u daar al beeld bij?” De opluchting is bijna voelbaar en hoe meer we praten, hoe duidelijker het wordt wat dan wel bij hen en het leven van hun lief past.

In de loop van de week wordt het steeds concreter en de familie geeft vooral zelf invulling aan hun afscheid. De kleinkinderen maken heerlijke baksels, lievelingskoekjes worden gekocht, koffie en thee staat op een centrale plek. Zelfbediening, en iedereen bepaalt ook zelf hoe lang hij/zij blijft.

Binnen zijn er op verschillende plekken fotopresentaties, er liggen herinneringsboekjes en plakboeken om in te kijken. De kinderen spelen aan tafel. En door het mooie weer wordt er ook volop gebruik gemaakt van de tuin. Er worden heel veel herinneringen en verhalen gedeeld, met elkaar maar heel spontaan ook centraal. Er wordt gezongen, er is vuurwerk en er is volop ruimte voor een lach en een traan. Zoveel warmte en liefde…

Als iedereen naar huis is neemt de familie in alle rust met elkaar afscheid. ‘s Avonds zwaaien zij hun lief uit en rijdt mijn witte bus naar het crematorium. Kleindochter vatte ieders gevoel samen: “Het leek bijna op een feestje…”

Als verdriet er mag zijn maar de liefde met en voor elkaar overheerst,  is dat toch een afscheid om met een warm gevoel op terug te kijken!

(met toestemming van de familie geplaatst)