Laatst las ik zo’n mooie zin: als je rouwt is liefde het eindpunt… Dat zet mij aan tot verder lezen want in de praktijk voelen ‘mijn families’ eerder een soort van schaamte als de tranen rijkelijk vloeien. “Oh, sorry hoor! Normaal gesproken ben ik niet zo’n huilebalk” hoor ik dan. Nou, dat snap ik, ik hoop ook altijd dat zo’n periode rond de uitvaart nooit maar dan nooit als “normaal” wordt. Elke keer dat je dat in je leven meemaakt, is er 1 te veel.