Gastblog: Ode aan Brenda

Ik ben ondersteboven geblazen door alle reacties, kadootjes, kaarten en felicitaties na het winnen van de Startersprijs. Eerlijk gezegd voel ik me er behoorlijk ongemakkelijk en verlegen door. Het gastblog van mijn zus Wendy was misschien wel het mooiste cadeau. Ik zou het graag willen delen, niet als ode aan Brenda zoals zij het genoemd heeft. Maar als ode aan liefde.

Al een poosje zit het in mijn hoofd. Zal ik het doen?
Gewoon een gast-blog schrijven: eentje van zus tot zus.
Zo van wat gebeurt er allemaal als jouw zus haar droom na jaagt?
Kan ze wel met het onzekere bestaan omgaan? Wordt ons ‘zussen leven’ echt heel anders?
Weet je, ik doe het gewoon! Of ze hem plaatst dat merk ik dan wel weer.

Uiteraard wist ik al heel lang dat jij met het plan rondliep om uitvaartbegeleidster te worden.
Maar toen het echt concreet werd moest ik toch wel een beetje lachen. Weet je nog wel dat als wij vroeger ruzie hadden (1 dag in de 3 jaar), dan liet ik jou een druppeltje bloed zien en weg was je.
Want bloed, daar kon je niet tegen. En dan nu? Iemand die overleden is verzorgen, ja,ja.

Maar zelfs door mij liet je je niet van de wijs brengen. Je ging van start met de opleiding. In die tijd was ik bijna dagelijks bij jullie om te klussen. Want tegelijkertijd werd jullie droomplek gerealiseerd.
Hele dikke boeken lagen er op tafel. Uren, dagen, weken, maanden werd er gestudeerd. Maar ook praktijkdagen hoorden erbij. Op een dag vertelde je dat je moest stagelopen. ‘Wen, morgen ga ik naar een politiemortuarium, ik weet niet wat ik daar aan ga treffen’. Poeh, jij liever dan ik, zei ik.
Van de rechercheurs mocht je ook op afstand blijven van het slachtoffer. Maar nee, dat deed je niet. Op dat moment was het wel duidelijk. Ook bloed weerhield jou er niet van om jouw droom na te jagen. Op 21 juni 2018 mochten we er allemaal bij zijn in Zwolle: jouw diploma uitreiking! Met vlag en wimpel geslaagd!

Het diploma was binnen, hoe nu verder? Je had bedacht om eerst in gesprek te gaan met Gré Sinnema, ook uitvaartbegeleidster in Oudesluis. Maar wat bleek. Gré was net gestopt. En nu? Kan ik dan wel langsgaan? Samen trokken we de stoute schoenen aan, we gingen langs. Voor mijn gevoel was dit hét begin. Gré zei namelijk binnen 10 minuten: ‘Brenda wat ben ik blij dat jij bij mij langskomt, ik voel warmte, ik voel liefde voor het vak, nu kan ik echt met een gerust hart stoppen’.
Dit moment vergeet ik mijn leven niet meer. Het was bloedheet, jij straalde van oor tot oor en ik zat een beetje te sniffen (…). We waren inmiddels weer bij jullie droomhuis. Het was 11.00 uur in de ochtend op een dinsdag en wat we toen deden…. We dronken een glas rode wijn, gewoon om te proosten op het moment!

De periode daarna was volgens mij de moeilijkste uit jouw ‘carrière’. ‘Wie zit er nu op mij te wachten’, ‘Kan ik het wel’, ‘Niemand weet mijn nummer’ en ga zo maar door. Maar toch, je straalde, je greep alles aan om ‘bekend te worden’. Geen moment heb ik gedacht dat het niet goed zou komen. Ook Paul, Demys, Danouk, Oma en een heleboel lieve vrienden en vriendinnen hadden het volste vertrouwen.

Daar was dan je eerste klant. Je was nerveus, maar ook zelfverzekerd (op wat kleine details na dan, ‘zal ik een groen shirtje of blauwe onder mijn pak aantrekken’ haha). De eerste klant was dik tevreden, al snel volgde de volgende klant, maar ook in ‘voor gesprekken’ kreeg jij het steeds drukker. Met regelmaat verbaas ik mij over hoe vanzelfsprekend jij dingen vindt. Ik ga een paar voorbeelden geven, maar ik weet er wel meer dan honderd!

‘een dame had altijd haar moeder verzorgd, je sprak haar een paar dagen na de uitvaart. Ik voel me eenzaam Bren, zei zij heel eerlijk. Jij dronk een kopje thee en ging naar huis. Je sliep er een nachtje over. Deze dame houdt van creatief bezig zijn, mijn tante heeft een ‘knutselclub’ zal ik ze aan elkaar voorstellen? Zo gezegd, zo gedaan. Jij vond dit vanzelfsprekend…’.

‘een meneer die ziek was, belde jou. Het klikte direct. Na ruim een half jaar ging het helaas echt niet goed met deze meneer. Hij wist dat hij binnen enkele dagen zou overlijden. Jij sprak zijn vrouw, zij vroeg aan haar man, is er nog iets wat Brenda voor ons kan doen? De meneer zei, ik wil nog één keer een knuffel van Brenda’. Jij sprong in je auto en reed naar hem toe. Jij vond dit vanzelfsprekend.

‘Of die keer dat ik ook bij de uitvaart was die jij begeleidde. Het was een drukke uitvaart, die werd afgesloten met een borrel. Tijdens de dienst was ik al enorm trots op jou, maar wat daarna gebeurde… Mensen gingen jou knuffelen om je te bedanken voor de mooie, warme dienst! Een uitvaartbegeleidster knuffelen -huh- had ik nog nooit bij nagedacht, vind ik niet vanzelfsprekend!

Even terugkomend op mijn inleiding. Een onzeker bestaan is het zeker. Als we een bakkie thee drinken of een rondje wandelen of op een feestje zijn, dan kan het zijn dat de telefoon gaat. Dat jij zegt ‘doei lieve Wen’ ik ga op pad. Maar is daardoor ons ‘zussen-leven’ anders? Nee, zeker niet!
Ik ben zo trots op je! En denk alleen maar, de liefde die ik voel, gaat ze nu delen met mensen die op dat moment veel liefde kunnen gebruiken. Hoe mooi is dat!
Love You xxx
Wendy