De laatste verzorging

Gepubliceerd op: 02-10-2020

“Nee hoor, dat is niks voor mij.” Mevrouw is heel zeker als ik haar vraag of ze wil helpen bij de laatste verzorging van haar moeder. Nadat we even rustig gepraat hebben begint zij toch te twijfelen. Daarom spreken we af dat ze aanwezig is en dat ze zelf aangeeft wanneer ze iets wil doen of juist niet. We kletsen wat af, heel fijn want zo kan zij haar verhaal kwijt en leer ik de familie alvast wat beter kennen. Ongemerkt haalt ze een kommetje warm water voor me en een lekker geurtje voor erin, een stapel handdoeken en washandjes. Over de kleding waren haar broer en zij het daarvoor al eens. De lievelingstrui van haar moeder met een broek. Ondergoed en sokken werden ook nog snel even gepakt.

Dan kleden we haar moeder uit en bedekken haar direct met een handdoek, zodat ze niet te kijk ligt. We praten met elkaar en vooral ook tegen haar moeder, ze is er echt bij. Dan wassen we haar moeder van top tot teen, heel rustig, heel liefdevol. Ook haar haren wassen we, het is al zo’n tijd geleden dat dat gebeurd is. Mevrouw blijft erbij en weet het verzorgen steeds meer te waarderen. Het omdoen van een inco is even gek, maar zodra we haar moeder aankleden raakt dat alweer op de achtergrond. Haar favoriete kleding, het gebit weer in, het make-upje waar zij zo van hield, en tot slot het inbrengen van haar krulspelden. Mevrouw is in haar element, het haar van haar moeder deed zij tot voor kort elke week. Kleindochter komt ook even kijken, zij wil graag oma haar nagels lakken. Als we helemaal klaar zijn is mevrouw tot tranen toe geroerd; “ik heb mijn moeder weer een beetje terug!” En ook later in de week blijft het trotse gevoel, dat ze tóch geholpen heeft. Dat het zo mooi, rustig, liefdevol en waardig was. Dat ze dit nog voor haar moeder heeft kunnen doen.

“Ik ben zo blij dat ik het gedaan heb Bren” vertrouwt ze me later toe. “Ik dacht dat er ook allemaal enge dingen moesten gebeuren die ik eigenlijk niet wilde weten.” Natuurlijk zijn er bij de verzorging soms ook handelingen die niet fijn zijn. Zo moet een pacemaker of icd verwijderd worden voor een crematie. Ook het sluiten van de mond of het plaatsen van ooglensjes hoeft niet iedereen te zien. Maar bij alles wat we kunnen of moeten doen leg ik rustig uit welke keuzes er zijn, hoe dat dan gaat en stemmen we altijd af wat de familie wil. De gedachten en het onbekende zijn vaak enger dan de werkelijkheid. Tot nu toe heb ik nog nooit iemand ontmoet die spijt had om geholpen te hebben met de laatste verzorging. Het is absoluut niet verplicht om te helpen want ik kan ook een ervaren hulp meenemen. Maar weet dat ik, in uw belang, altijd een keer extra zal doorvragen of u zeker weet dat u niet wilt helpen. De herinnering kan zó waardevol zijn!

 

 

Twee keer per maand schrijf ik een blog voor Raakt Media, dé nieuwssite van Anna Paulowna en omstreken. Dit blog is ook op hun site verschenen.

Heeft u een vraag of opmerking over mijn blog? Laat het mij weten! Via het contactformulier kunt u uw gegevens achterlaten, dan neem ik zo snel mogelijk contact met u op.