Applaus tijdens een uitvaart

Je hoort het wel eens vaker. Applaus tijdens een uitvaart. En heel eerlijk? Ik kon het niet altijd plaatsen voor mezelf. Tot ik afgelopen jaar een bijzonder persoon ontmoette…

Met een slopende ziekte had zij al lang en goed nagedacht over haar afscheid. Zo wilde zij heel graag nog een afscheidsreceptie organiseren. Om iedereen nog eenmaal te kunnen zien maar vooral om te proosten op het leven. Het leven moet gevierd worden. Met veel dierbaren om haar heen was het dan ook stampvol in het café. En het was heel mooi en bijna vanzelfsprekend dat bij binnenkomst en vertrek een applaus ontstond…

… Een korte tijd later waren diezelfde mensen op haar uitvaart.

In de tussentijd werd ik door een lieve familie gewezen op het boekje van René Diekstra. “Bren, we lazen dit en moesten direct aan jou denken.” Bij het stukje waar het om ging zat een bladwijzer. Toeval bestaat niet. In het boekje geeft René Diekstra uitleg over de feitelijke betekenis van het woord applaus en het applausgebaar. Kort samengevat: “Met applaus geef je uiting aan je gevoel van dankbaarheid, een directe uitdrukking van dank voor haar aanwezigheid op aarde. En een uitdrukking van het verlangen om het langer vast te mogen houden. Ook al weet je dat van dit vasthouden niet meer, nooit meer, ook maar enige sprake kan zijn.”

… Toen ik tijdens haar uitvaart deze betekenis noemde en vroeg om een laatste applaus barstte er werkelijk een langdurige staande ovatie los. Ik moest flink knipperen, slikken en een slokje water nemen voordat we verder konden. Applaus, ik kon het plaatsen, het bezorgde me kippenvel!

Twee keer per maand schrijf ik een blog voor Raakt Media, dé nieuwssite van Anna Paulowna en omstreken. Dit blog is ook op hun site verschenen.